Dobrawa (Dąbrówka) (ur. ok. 930–940, zm. 977) – czeska księżniczka z dynastii Przemyślidów, żona Mieszka I i pierwsza historyczna władczyni Polski. Jej postać zajmuje szczególne miejsce w dziejach Polski jako kobieta, która odegrała kluczową rolę w chrystianizacji państwa Piastów oraz w umocnieniu jego pozycji na arenie międzynarodowej.

Córka księcia Czech Bolesława I Srogiego została wydana za Mieszka I około 965 roku. Ich małżeństwo miało charakter polityczny – służyło zbliżeniu Czech i rodzącego się państwa polskiego. Jednak Dobrawa odegrała znacznie większą rolę niż tylko polityczną – była gorliwą chrześcijanką i to właśnie jej wpływ uznaje się za jeden z głównych powodów przyjęcia przez Mieszka chrztu w 966 roku, co było kamieniem milowym w historii Polski.

Dzięki Dobrawie Polska weszła w krąg kultury zachodniochrześcijańskiej, co zapoczątkowało przemiany religijne, społeczne i cywilizacyjne. Dobrawa sprowadzała duchownych i misjonarzy, wspierała budowę pierwszych kościołów oraz dbała o rozwój wiary chrześcijańskiej wśród ludu. Uznaje się ją za duchową matkę chrztu Polski.

Z małżeństwa z Mieszkiem I urodziła się córka (nieznana z imienia) oraz syn Bolesław Chrobry – pierwszy koronowany król Polski.

Dobrawa zmarła w 977 roku, prawdopodobnie w Poznaniu. Jej postać, choć nie zawsze obecna w powszechnej świadomości historycznej, zasługuje na szczególne uznanie jako kobieta, która wprowadziła Polskę w nową erę – epokę chrześcijańską i państwową. Bez niej historia Polski mogłaby potoczyć się zupełnie inaczej.