Izabella Działyńska (ur. 1830, zm. 1899) – polska arystokratka, dziedziczka rodu Działyńskich, mecenas kultury, kolekcjonerka sztuki i fundatorka, która odegrała ważną rolę w zachowaniu i pielęgnowaniu polskiego dziedzictwa narodowego w czasie zaborów. Jej życie i działalność to przykład kobiecego zaangażowania w sprawy narodowe poprzez kulturę, naukę i filantropię.

Była córką Tytusa Działyńskiego i Cecylii z Zamoyskich – obojga głęboko zaangażowanych w działalność patriotyczną. Po śmierci ojca kontynuowała jego dzieło jako opiekunka Biblioteki Kórnickiej – jednej z najważniejszych instytucji kulturalnych Wielkopolski. Izabella nie tylko zadbała o zachowanie bogatych zbiorów książek, rękopisów i dokumentów, ale także je powiększała i udostępniała badaczom oraz pasjonatom historii Polski.

W czasach nasilonej germanizacji i ograniczania polskiej kultury pod zaborem pruskim, Izabella była symbolem oporu poprzez naukę i sztukę. Wspierała młodych artystów, badaczy i uczonych, finansując stypendia i inicjatywy o charakterze narodowym. Jej majątek w Kórniku stał się miejscem żywej pamięci o polskiej przeszłości i przestrzenią dla rozwoju myśli patriotycznej.

Izabella Działyńska była również kolekcjonerką dzieł sztuki, antyków i pamiątek historycznych, które gromadziła z myślą o ich zachowaniu dla przyszłych pokoleń Polaków. W testamencie przekazała Bibliotekę Kórnicką wraz z całym majątkiem narodowi polskiemu, tworząc tym samym trwały fundament instytucji służącej nauce i kulturze.

Zmarła w 1899 roku, nie wychodząc nigdy za mąż. Jej życie było poświęcone idei zachowania polskości, pielęgnowania dziedzictwa i wspierania nauki. Dziś jest uznawana za jedną z najważniejszych kobiet swojej epoki – obrończynię kultury i tożsamości narodowej w czasach zniewolenia.