Emnilda (ur. ok. 970–975, zm. ok. 1016) – trzecia żona Bolesława I Chrobrego, matka króla Mieszka II Lamberta, księżna polska, jedna z najbardziej wpływowych i zasłużonych kobiet wczesnopiastowskiej Polsce. Choć nie zachowały się jej portrety ani obszerne kroniki, Emnilda odegrała kluczową rolę w polityce dynastycznej i umacnianiu pozycji Polski na arenie międzynarodowej.

Pochodziła prawdopodobnie z dynastii słowiańskiej – była córką Dobromira, księcia zachodniosłowiańskiego (prawdopodobnie łużyckiego lub milczańskiego). Małżeństwo z Bolesławem Chrobrym zawarła ok. 987 roku i od tej pory towarzyszyła mu przez niemal trzy dekady panowania, często pełniąc rolę doradczyni i mediatorki.

Kronikarze, zwłaszcza Thietmar z Merseburga, opisywali Emnildę jako kobietę rozważną, łagodną i bardzo wpływową. Jej mądrość i łagodność miały łagodzić porywczość Bolesława, a niektóre decyzje polityczne – zwłaszcza te dotyczące sojuszów i wychowania dzieci – przypisuje się właśnie jej.

Z Emnildy i Bolesława narodził się m.in. Mieszko II Lambert, przyszły król Polski. Emnilda miała też inne dzieci, w tym Regelindę (wydaną za margrabiego Miśni) i Ottona Bolesławowica. Dzięki jej staraniom i politycznej przezorności, synowie zostali dobrze przygotowani do sprawowania władzy.

Emnilda zmarła prawdopodobnie w 1016 roku. Jej śmierć była wielką stratą nie tylko dla dworu piastowskiego, ale i dla całego kraju, który w niej miał cichą, ale skuteczną opiekunkę i sojuszniczkę. Choć historia traktuje ją często w tle wielkich wydarzeń, to jej rola była nie do przecenienia – jako matki króla, doradczyni władcy i symbolu kobiecej siły w średniowiecznej Polsce.