Danuta Siedzikówna „Inka” (1928–1946) była jedną z najmłodszych i najbardziej symbolicznych bohaterek antykomunistycznego oporu w Polsce po II wojnie światowej. Jako członkini Armii Krajowej, a potem oddziału „Łupaszki”, walczyła przeciwko sowieckim i komunistycznym okupantom, wykazując się nie tylko odwagą, ale również niezłomnym duchem walki o wolną Polskę.

Wczesne życie i początki działalności

Danuta Siedzikówna urodziła się 3 września 1928 roku w wiosce Szymanowo w województwie pomorskim. Pochodziła z rodziny o patriotycznych tradycjach. Po wybuchu II wojny światowej, w czasie okupacji niemieckiej, Danuta, podobnie jak wielu jej rówieśników, zaangażowała się w działalność konspiracyjną. W 1943 roku, mając zaledwie 15 lat, zaczęła działać w strukturach Armii Krajowej.

Po zakończeniu wojny, mimo że wojna z Niemcami się skończyła, Polska nadal była w rękach okupantów – tym razem ZSRR. Siedzikówna postanowiła kontynuować walkę przeciwko reżimowi komunistycznemu, który zdominował kraj. Dołączyła do oddziału leśnego majora „Łupaszki” (Zygmunta Szendzielarza), jednego z najbardziej znanych dowódców partyzanckich walczących z okupacją sowiecką.

Działalność w armii „Łupaszki”

Jako 17-letnia dziewczyna, Siedzikówna zyskała pseudonim „Inka” i stała się sanitariuszką w oddziale „Łupaszki”. Jej zadaniem było nie tylko udzielanie pomocy rannym, ale również udział w akcjach bojowych, które miały na celu walkę z komunistycznym reżimem i ochronę ludności cywilnej przed prześladowaniami ze strony nowych władz.

Oddział „Łupaszki” operował głównie na terenie Pomorza, gdzie jego bojownicy przeprowadzali akcje przeciwko władzom komunistycznym. Danuta Siedzikówna brała udział w wielu takich operacjach, wykazując się odwagą i poświęceniem. Mimo młodego wieku była jednym z najmłodszych członków oddziału, jednak jej umiejętności i determinacja były doceniane przez jej dowódców.

Aresztowanie i śmierć

Po wojnie, w 1946 roku, komunistyczne władze podjęły zdecydowane kroki w celu zlikwidowania wszystkich ugrupowań opozycyjnych. 20 sierpnia 1946 roku oddział „Łupaszki” został rozbity przez NKWD, a Danuta Siedzikówna została aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego (UB).

Siedzikówna była brutalnie ścigana przez władze komunistyczne, które traktowały ją jako „wroga ludu” i symbol antykomunistycznego oporu. Po brutalnym śledztwie, w którym nie uzyskano od niej żadnych informacji, została skazana na śmierć.

Danuta Siedzikówna „Inka” została stracona przez komunistów 28 sierpnia 1946 roku w Gdańsku. Miała zaledwie 18 lat. Po jej śmierci, jej ciało zostało ukryte przez władze, a cała historia była przez wiele lat ignorowana przez oficjalną historiografię PRL.

Dziedzictwo

Po upadku komunizmu, historia Danuty Siedzikówny „Inki” zyskała należne jej miejsce w polskiej pamięci narodowej. W 1990 roku, w wyniku działań instytucji państwowych i organizacji pozarządowych, jej ciało zostało odnalezione na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku. W 2018 roku, po ekshumacji i identyfikacji, odbył się jej uroczysty pogrzeb z honorami wojskowymi.

Danuta Siedzikówna stała się symbolem młodzieńczej odwagi i niezłomnego ducha walki o wolność. Jej postawa jest przykładem patriotyzmu, który nie gaśnie, nawet w obliczu okrutnej rzeczywistości okupacji i komunistycznych prześladowań. Jej imieniem nazwane zostały szkoły, ulice, a także organizowane są liczne wydarzenia i inicjatywy mające na celu przypomnienie o jej bohaterskiej postawie.

Współczesna Polska oddaje cześć pamięci „Inki”, która stała się symbolem niezłomności w walce o wolność, a jej życie jest świadectwem młodzieńczej odwagi, która nie zginęła w okrutnych czasach PRL.